سفر به سرزمین سنگ ها
نویسنده: مریم طالشی

همسایه شمال غربی مان، کشور بزرگی نیست اما تلاش دارد بیشتر از قبل جای خود را در عرصه گردشگری بین المللی باز کند. ارمنی هایی که دور از ارمنستان زندگی می کنند و به لحاظ مالی شرایط مطلوبی دارند، در این راه تلاش می کنند تا کشورشان که چندان از عمر استقلالش نمی گذرد، بتواند پله های ترقی را با سرعت بیشتری طی کند. ساخت طولانی ترین تله کابین جهان در ارمنستان و ثبت آن در کتاب رکورد گینس نیز از جمله همین اقدام ها است. 5 سال از راه اندازی تله کابین می گذرد و در این مدت، گردشگران زیادی فاصله بین دو روستای زیبا را با تله کابین پیموده اند و از مناظر جذاب اطراف لذت برده اند. برای سوار شدن به تله کابین در فصل پاییز نباید آنقدرها منتظر ماند. تابستان اما این طور نیست. می گویند در فصل گردشگرپذیر روزانه هزار نفر با تله کابین جابه جا می شوند.

جنوب ارمنستان، نزدیکی مرز ایران همان جایی است که طولانی ترین تله کابین جهان قرار است ما را به دهکده تاریخی «تاتِو» برساند. واگن ظرفیت 25 نفر را دارد. نرم و آهسته راه می افتد. منظره دره عمیق با درختان زرد و نارنجی شده پاییزی، تصویری رویایی پیش روی بیننده قرار می دهد. هزینه ساخت تله کابین را 80 میلیون دلار عنوان می کنند که 20 میلیون دلار آن از سوی بخش خصوصی و شرکت مردم نهاد 100lives پرداخت شده است. ارتفاع تله کابین در مرتفع ترین نقطه ممکن 320 متر است و با سرعت 37 کیلومتر بر ساعت حرکت می کند. به محض پیاده شدن از تله کابین، دورنمای صومعه «تاتِو» نمایان می شود؛ تصویری زیبا و تاریخی در فضای مه گرفته و سبز منطقه. آدم را یاد فیلم های قدیمی می اندازد؛ همان هایی که شخصیت اصلی اش راهی طولانی را طی می کرد تا خودش را به صومعه ای دور دست برساند و آنجا شاید کسی را ملاقات کند. برای رسیدن به این صومعه اما در نهایت یک ربع زمان لازم است، آن هم بر فراز دره ای خیال انگیز. صومعه و کلیسای تاریخی، در نوع خود بی نظیر است؛ ترکیب دلنشینی از معماری و مناظر طبیعی. یکی از اهداف راه اندازی تله کابین این بوده که روستاهای مجاور بتوانند از راه جذب گردشگر، درآمد کسب کنند؛ کاری که در کشور خودمان نیز روی آن سیاستگذاری شده و روستاهای نمونه گردشگری برای این کار هدف گذاری شده اند. زنان مسن روستا بیرون از فضای صومعه، بساط فروش محصولات محلی را پهن کرده اند؛ انواع میوه های جنگلی، گیاهان دارویی و خشکبار؛ محصولاتی ارزان قیمت که گردشگر باید پول خرد در جیب داشته باشد تا بتواند از مادربزرگ های روستا خرید کند.